Μαζί με τους συναγωνιστές μου της Ανεξάρτητης Κίνησης τα τελευταία έξι χρόνια είχαμε να παλέψουμε με το συνδικαλιστικό κατεστημένο εξ' αιτίας του όποιου μπήκαμε σ' αυτόν τον στίβο βολοδέρνοντας και παλεύοντας με θεούς και δαίμονες. Όλοι; θα με ρωτήσετε. Όχι όλοι, γιατί κάποιοι αποφάσισαν στις κρίσιμες στιγμές του αγώνα που δίναμε τότε με την αξιολόγηση, να επιλέξουν την καρέκλα του διευθυντή. Να πάνε να αξιολογήθούν για να αξιολογήσουν με την σειρά τους τους συναδέλφους τους, με όλες τις συνέπειες που θα είχε αυτό σύμφωνα με τον νόμο και το Π.Δ. 152 που αφορούσε την αξιολόγηση. Συνέπειες εργασιακές αλλά και καθοριστικές για το μέλλον του δημόσιου σχολείου. Αυτοί που λέτε ξεβράστηκαν από τους κόλπους της Αν. Κίνησης, γιατί οι διευθυντές που ήταν και είναι παλληκάρια έθεσαν στην διάθεση της διοίκησης την παραίτησή τους από την θέση του διευθυντή προκειμένου να σταθούν δίπλα στους συναδέλφους τους με οποιοδήποτε κόστος. Οι άλλοι, που κάποιοι από αυτούς είχαν και σπουδαίο θεσμικό ρόλο, τρίψανε στα μούτρα του Δ.Σ. του συλλόγου μας και όλων των συναδέλφων την απόφαση του συνδικάτου για απεργία-αποχή και δήλωναν περίτρανα και με θράσος μέσα στο γραφείο του δ/ντή εκπ/σης σε συνάντηση με τους σχολικούς συμβούλους με θέμα την αξιολόγηση πως "εγώ είμαι μαζί σας (με τους συμβούλους και την διοίκηση δηλαδή) τραβάτε μπροστά κι εγώ ακολουθώ". Αυτοί τώρα κόπτονται για τις ανάγκες των συναδέλφων και θεωρούν τον εαυτό τους εκπροσώπους και προστάτες των συναδέλφων. Φυσικά ούτε λόγος για συμμετοχή στο Δ.Σ. και εκπροσώπηση στο συνδικάτο όπου φυσικά γλείφουμε τώρα αυτούς που βρίζαμε χυδαία παλιά. Αλλά δεν βαριέσαι τώρα μας χρειάζονται και έχουμε δύναμη. Μια ψήφος είναι αυτή, πλάκα κάνεις! Τώρα ο εχθρός είναι άλλος, αυτοί που δεν μάσησαν ποτέ τα λόγια τους και μας ενοχλεί αυτό γιατί ΤΟΛΜΗΣΑΝΕ να μας "πετάξουν" και έξω από το δημιούργημά μας! αυτό που προσπαθήσαμε να το έχουμε κομμένο και ραμένο στα μέτρα μας αλλά δυστυχώς δεν μας βγήκε.
Αγαπητοί συνάδελφοι πριν έξι χρόνια, ο αγαπητός συνάδελφος, γείτονας και μετέπειτα συναγωνιστής και φίλος, ο Βασίλης ο Σμπόνιας με πλησίασε και μου μίλησε για κάτι νέο και ελπιδοφόρο στο χώρο του συλλόγου μας με στοιχεία και αρχές που πλησίαζαν πολύ στα πιστεύω μου και στην ανάγκη μου να βρω τρόπο να εκφράσω την οργή και την αγανάκτησή μου για όσα μας έπνιγαν και όσα χειρότερα διαφαίνονταν στον ορίζοντα. Γνώρισα τότε μια όμάδα, συμμετείχα στο ψηφοδέλτιο και στις πρώτες εκλογές βρέθηκα και στο διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου μας μαζί με έναν άλλον συνάδελφο της Αν. Κίνησης. Η ομάδα μας από το πουθενά είχε δυναμική εκπροσώπηση και φυσικά ένοιωθα πως η ευθύνη που μας βαραίνει είναι πολύ μεγάλη. Τα επακόλουθα; Είχα να αντιμετωπίσω την άρνηση του συναδέλφου (ο οποίος διεκδικεί και την πατρότητα της Αν. Κίνησης) να προταθεί ως πρόεδρος από την μεριά της παράταξής μας γιατί "δεν προλαβαίνει", "έχει πολλές υποχρεώσεις" και το ανεκδιήγητο: "η προεδρεία είναι ΧΑΜΑΛΙΚΙ". Δεν σας κρύβω πως πιέστηκα πολύ, εγώ πίεσα τον εαυτό μου γιατί ποιος ο λόγος να εμφανιστεί η Αν.Κίνηση, να μπει δυναμικά στο Δ.Σ. και να κάνει πίσω πουλώντας έτσι την ψήφο δεκάδων συναδέλφων που θέλανε κάτι το διαφορετικό; Έτσι πήρα την απόφαση που με οδήγησε να έχω την τιμή να εκπροσωπήσω αυτό το σύλλογο από την θέση του Προέδρου για δυο χρόνια. Δυο χρόνια γεμάτα εμπειρίες, χαρές, λύπες και το σπουδαιότερο, δυο χρόνια που γνώρισα από κοντά και συνεργάστηκα ανθρώπους που εκτιμώ, που μου έμαθαν πολλά, αλλά και άλλους που απλά αποφεύγω. Ευχαριστώ τον συνάδελφο που κιότεψε και μου παραχώρησε αυτό το μεγάλο προνόμιο. Δεν θα αναφερθώ στο τι έγινε και το τι μορφή πήρε ο σύλλογός μας αυτά τα χρόνια, τι προσπαθήσαμε να κάνουμε σαν Αν.Κίνηση, αυτό το έχουν καταλάβει αυτοί που έχουν ανοιχτά τα μάτια τους μακριά από κομματικές αγκυλώσεις αλλά ταυτόχρονα με βαθιά πολιτική σκέψη μέσα από το πρίσμα της οποίας ερμηνεύουν κλαδικά αλλά και γενικότερα ζητήματα.
Έξι χρόνια στο σύνολό τους η συμετοχή μου στο Δ.Σ. του συλλόγου κατά την διάρκεια των οποίων δεν θα παραλείψω και την συνεργασία μου με όλους τους συναδέλφους όλων των παρατάξεων που παρόλες τις ιδεολογικοσυνδικαλιστικές διαφορές μας καταφέραμε και κρατήσαμε μια ισορροπία για το καλό του συλλόγου μας.
Κρατούσα μέσα μου πολύ καιρό ολα αυτά και ταλαντευόμουνα αν έπρεπε να τα δημοσιοποιήσω αλλά πολλές φορές οι αντοχές μπροστά στην χυδαιότητα που πηγάζει από την βαθιά επιθυμία για εκδίκηση, φθίνουν και κάποια στιγμή εκρήγνυσαι.
Ένας κύκλος έκλεισε για μένα με θλίψη από την μια γιατί αποχωρίστηκα αγαπημένους ανθρώπους αλλά και ανακούφιση από την άλλη γιατί πιστεύω πως είναι καλό κάποια στιγμή να απέχεις από πρόσωπα και καταστάσεις που σε φθείρουν για να επιστρέψεις κάποια στιγμή δυνατότερος. Και θα επιστρέψω!
Άλλωστε όταν έχεις μάθει να αγωνίζεσαι γι' αυτό που αγαπάς, αγωνίζεσαι όπου και να είσαι.
Καλή αντάμωση.
Τάνια Κορμά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου